Vakantie in Almerimar

Jullie vinden het misschien allemaal wel vreemd, maar wij gaan nu de toerist uithangen!
Van zeilen komt er dit jaar niet veel meer van. Het is hier heerlijk weer, overdag in de korte broek en T-shirt en ’s avonds mag er best een vest bij.

Wij hebben op de boot een etentje gegeven aan onze vrienden van de Dwarskop en Tristan II.

De Tristan II heeft de tapas en de wijn verzorgd, terwijl de Dwarskop de salade en het nagerecht heeft meegenomen. Simone, Mieke en Sophia hebben er een echt feestmaal van gemaakt.
Bestaand uit: Kir Royal, plaatselijke ham, paprika visgoulash met rijst en sla, als nagerecht een heerlijke lekkernij van sinaasappel/ijs en daarna de koffie met bonbons.

Zo zie je maar, het zeilersleven is erg zwaar en afzien.

Wij vullen onze dagen met  bootonderhoud en tochtjes in de omgeving. Het wordt hier nu erg rustig, de vakantiegangers zijn verdwenen en de yachties blijven over. De ene groep wacht op goede wind om naar de Canaries en de Carieb te varen en de andere helft blijft overwinteren.
Als wij klaar zijn met werken gaan we een eindje fietsen in de omgeving.

Het netwerk via de marifoon is in volle gang en hier horen wij de laatste nieuwtjes wat er aan evenementen zijn en waar o.a. de markten staan. Er worden ook overbodige spullen aangeboden, zoals kaarten, pilots etc. etc. Wij hebben daar ook al gretig gebruik van gemaakt, voor een fles wijn hadden wij een pilotboek die op ons verlanglijstje stond.

Doordat de toiletbril bij de aansluitingen begon door te roesten, hebben wij in Nederland een nieuwe besteld, toen deze hier aan kwam bleek deze een stuk kleiner te zijn dan het origineel en is er een mailtje richting leverancier gegaan, definitief antwoord moet nog komen.

De boegschroef begon ook zijn kuren te vertonen, gelukkig kon onze Italiaanse (boot)buurman het euvel lokaliseren. Hij heeft een winkel in San Remo in scheepselektronica, zodat onze nieuwe bedieningspaneel van de boegschroef nu uit Italië komt.

Je kan wel merken dat wij in een erg internationale gemeenschap wonen, want alle talen worden hier gesproken en iedereen helpt elkaar.

’s Ochtends worden wij gewekt door zwarte vogeltjes die ontzettend mooi zingen, wij weten niet welk soort het is. ’s Avonds komen er een soort van grasparkieten, die ontzettend veel lawaai maken en er leuk uitzien.

Wij horen dat er in Nederland een hele zware storm tekeer gaat en wij lopen hier met zon en een lichtbriesje in het rond. Het zal voor ons wennen worden als wij weer naar het noorden vertrekken.

Puerto Genoves – Aguadulce - Almerimar

Eenmaal in Puerto Genoves voor anker trok de wind aardig aan, maar wij lagen behoorlijk beschut. Helaas was deze keer de zeebodem niet zo zichtbaar als de vorige keer omdat er behoorlijk wat golfslag was.

De volgende ochtend zijn wij ankerop gegaan om richting Aguadulce te varen, maar om vlakbij Cabo Gata te komen, moesten wij recht tegen wind en golven, waardoor wij behoorlijk aan het steigeren waren als een jong veulen. Na de kaap hebben wij de koers verlegd zodat wij alleen op de genua verder konden zeilen. Dat ging met een behoorlijke snelheid richting Aguadulce.

Daar aangekomen zei de havenmeester dat wij op het meldsteiger moesten blijven liggen, dus mooi niet, een fatsoenlijke ligplaats of anders vertrekken. De man koos eieren voor zijn geld en verwees ons naar een leuk stekkie (dat dachten wij). Wij lagen perfect maar wij hadden niet in de gaten dat wij recht tegen een discotheek aan lagen. Dat hebben wij geweten! Vanaf 11.00 uur tot ‘s morgens 6.00 uur was het een kabaal van jewelste. Op een gegeven moment zijn wij daar toch doorheen geslapen, maar ja een mug kwam ons gezelschap houden. Na een hoop gejaag hebben wij hem toch te pakken gekregen. 

De afstand was 26 mijl.

De volgende morgen vroeg onze Duitse buurtjes of wij brood nodig hadden en die namen voor ons een heerlijk vers stokbroodje mee. Na afscheid te hebben genomen van Jessica (de havenbeheerster) zijn wij richting Almerimar vertrokken. De laatste reis voor dit jaar. De zee was zo vlak als een spiegel en het beloofde een saai tochtje te worden. Maar de vliegende vissen waren erg actief en op een gegeven moment zagen wij een stelletje meeuwen die om een rugvin heen zwommen. Wij zijn daar gelijk heen gevaren en zagen dat het om een grote maanvis ging. Dit is een griezel van bijna 1 meter, heeft geen vinnen, maar wel een grote staart dat op een vin lijkt en een grote puistkop. Helaas ging met het fotograferen alles fout, zodat wij hier geen beelden van kunnen laten zien. Hopelijk volgende keer beter. Daarna hebben wij de tocht voortgezet naar Almerimar.

Daar kregen wij onze winterplaats aangewezen.

Deze tocht was 18 mijl

Logboek eindstand

Wij zijn nu de boot voor de winter klaar aan het maken.

Het voelt een beetje vreemd aan daar wij nog steeds in T-shirt, korte broek en in sandalen lopen. Wel is hier 's morgens alles nat van de dauw ook is  in de boot de vochtigheidsgraad aan de hoge kant, sinds gisteren slapen wij weer onder het zijden dekbed. We hebben vernomen dat in Nederland het weer niet zo bie is en dat er weer bladeren op de rails liggen.

We gaan met Mieke en Karel de terugvlucht aan en huren een auto om in Malaga (vliegveld) te komen.

Jullie zullen nu even geen berichten meer ontvangen tenzij er iets te melden valt. Sowieso komt er nog een laatste blogbericht bij aankomst in Nederland met natuurlijk de overhandiging van de prijsvraag.

Cartagena – Cala Bardina – Garrucha – Puerto Genoves

Het afscheid nemen van Cartagena was niet moeilijk omdat wij er volgend jaar weer terug komen, dan kunnen wij de gemiste kansen nog altijd inhalen. Trossen los en weer naar zee!

De tocht naar Cala Bardina was erg warm, zonnig en bijna geen wind. Op een gegeven moment kwam er leven in de brouwerij door een groep ‘Grienden’.

Dit zijn forse zwarte tandwalvissen met lange puntige flippers, een relatief lage en naar voren geplaatste rugvin. Ze hebben een grote ronde opgeblazen kop zonder prominente snuit en leven in grote scholen. Ze worden 3,6 tot 6,5 meter en zijn niet schuw voor schepen. Gelukkig hebben we wat foto’s kunnen maken.

Nadat ze ons verlaten hebben was de zee erg rustig, zelfs geen beet in ons haakje.

Wij zijn in Cala Bardina voor anker gegaan.

De afstand was 27 mijl.

De volgende ochtend na het ontbijt zijn wij ankerop gegaan en richting Garrucha gevaren. Dit begon met heel tam weer, maar wij zagen dat de barometer flink begon te dalen. Hij ging vanaf vertrek 1012 mb in 2,5 uur tijd 3 mb zakken en dat zonder één wolkje aan de lucht. Circa 4 mijl voor de haven van Garrucha begon het te waaien recht tegen onze koers in. Na een half uur was onze snelheid voor meer dan de helft terug gelopen. Het laatste stukje moest de motor zelfs volle kracht draaien om bij de haveningang te komen. Eenmaal op het steiger aangekomen, gingen wij als een gek te keer. Deze keer kwam de havenmeester ons een handje helpen, terwijl wij op de heenweg (vorige keer) via de marifoon hadden geroepen en wij geen reactie kregen. Na alle trossen belegd te hebben, knalde één van de dikste ons om de oren. Alles wat op touw leek hebben wij aan de wal vastgezet. We hadden het idee om aan de wal te gaan eten omdat het aan boord niet te doen was om te koken, maar in deze toestand dorsten wij het schip niet alleen te laten.

Zie onderstaande filmpjes

Dit was onze eerste Mediterranee storm en was binnen een paar uur als een nachtkaars uitgegaan.

Gelukkig konden wij ons diner ‘gewoon’ aan boord eten.
Rond middennacht was de haven weer zo glad als een spiegel.

De afstand was 22 mijl

De volgende dag moesten wij eerst het hele schip goed schoonmaken omdat er aan de andere kant van de haven twee schepen geladen werden met een raar zooitje wat gigantisch stoof. Wij lagen precies in de baan van de stofwolk, dus zowel buiten als binnen kon je overal je naam in schrijven. Na alles weer enigszins toonbaar gemaakt te hebben zijn wij richting Puerto Genoves gevaren. Dit was een rustige tocht zonder bijzonderheden, maar onderweg zagen wij wel een leuk hotel, met de naam  . . . .

Hotel Ilegal



De afstand was 34 mijl



Cabo Gate

Garrucha – Cala Bardina – Puerto de Aguilas – Cartagena

Wij zijn in het vorige blog vergeten te vermelden dat de laatste haven Garrucha was.

Bij aankomst in Garrucha  lagen twee Hollandse schepen uit Vlissingen, die ook gaan overwinteren in Almerimar. Wij zijn daar niet lang blijven hangen omdat wij toch wel een paar keer hier terug komen.

Wij vertrokken de volgende dag naar Cala Bardina. 

Cala Bardina

Dat is een heel leuk baaitje om te ankeren, maar tijdens het eten koken kwam er een flinke deining naar binnen. Wij voelden ons net acrobaten om de maaltijd fatsoenlijk op tafel te krijgen. Bij de koffie vlakte het weer aardig af, zodat wij normaal hebben kunnen slapen. Wij zijn niet naar de wal geweest omdat de bijboot nog steeds opgerold aan dek lag.

De afstand was 25 mijl

De volgende dag was het plan om naar Cartagena te varen, maar toen wij de kop buiten Mount Cope staken, bleek er een stevige deining en noordoosten wind te staan om zo 36 mijl af te leggen hadden wij geen zin in.

Wij zijn toen terug gegaan naar Puerto de Aguilas zo’n 5 mijl terug. Daar werden we door een zeer vriendelijke havenmeester ontvangen in een piep klein haventje (je kon er bijna de kont niet keren). Door de hele haven wemelt het van touwen en ander vlechtwerk, gelukkig hebben wij niets in de schroef gekregen. We hadden hier gedacht 50% korting te krijgen, maar helaas dat bleek voor een jachthaven een paar mijl verderop te gelden.

De afgelegde afstand was dus 5,2 mijl

De volgende morgen vertrokken wij richting Cartagena, met totaal geen wind maar wel met een lange deining. We hebben onderweg veel vliegende vissen gezien en één verdwaalde dolfijn. Halverwege de middag stak er nog een windje op, waardoor we nog hebben kunnen zeilen.

Als je bij Cartagena aankomt, kan je de stad niet zien, want hij ligt verborgen in een baai. Bij de ingang lag één van de grootste jachten ter wereld voor anker.

De eigenaar/vorige eigenaar was Inbrahimovic, hij had een enorm zeiljacht aan boord staan en nog een motorkruiser en niet te tellen bijboten. Het is wel handig als je zo in de slappe was zit om zo’n drijvende stad te bezitten.

De afstand was 36 mijl

Cartagena is een prachtig verborgen stad wat uitnodigt om wat langer hier te blijven.

In plaats van hierover een blog te schrijven kunnen wij beter een fotoboek plaatsen, maar wij houden het op de oude huisstijl, dus hier toch wat informatie.

De volgende dag hebben wij eerst onderhoud gepleegd aan de boot, omdat wij hier een zijsteiger hebben en wij er dan beter bij kunnen, want in de meeste havens in de Mediterranee meer je af met kop of kont naar de kade en met aan de andere kant een dikke vieze tros, die je uit het water moet vissen of van de havenmeester aangereikt krijgt en dat geeft altijd een flinke smeerboel, want het hele gangboord zit dan onder de bagger. Wij hebben vieze vlekken van de zijkant van de romp weggepoetst, deze zijn door de stootwillen ontstaan en wij hebben de kop van de boot ook onderhanden genomen. We hebben ook een balk gevonden (in de afvalcontainer) waar wij al een tijdje naar zochten, want het gekke is dat je hier in Spanje nergens een bouwmarkt vindt, waar je stukken hout kan kopen. Die balk hebben wij nodig voor een constructie voor de gangway (loopplank) over de boeg (hier zijn geen zijsteigers om op of af te stappen). Na de gedane arbeid zijn wij vast op verkenning gegaan voor wat wij de volgende dag gaan doen.

Wij hebben hier als het donker is, een leuk lichteffect van mensen die voorbij het congrescentrum lopen. Je ziet alle silhouetten in het pikzwart.

De volgende dag zijn wij de oude citadel ingegaan en hier staat veel onafgemaakt in de steigers, maar de parken zijn erg mooi. Het is een heel oude stad die gesticht is door de Carthagenen 227 jaar voor Christus. Er is hier dus een hoop oud steen te zien. De Romeinen hebben hier een amfitheater gebouwd en de hele stad weer verbouwd naar hun smaak, daarna waren de Moren weer aan de macht en ook die hebben hier hun stempel gezet.

Amfitheater

Stadhuis

De LLANO knoop

‘s Middags na het eten zijn wij het ‘Museo Nacional de Arqueologia Subcuática’ gegaan, net buiten de poort van de jachthaven. Bij de entree heeft Gerrit gemeld 65+ (pensionista) te zijn en zowaar wij gingen voor nop naar binnen!
Het was een fantastisch museum, waar je zelf ook actief bezig gehouden wordt. Zoals zelf touwen knopen en hoe heet een platte knoop?



We hebben het idee (wp=weather permitted) om hier nog een dagje langer te blijven.

Wij gaan niet verder varen, maar de tocht gaat hiervandaan weer terug (circa 140 mijl) naar Almerimar, waar wij de boot voor de winter achterlaten.

Almerimar – Puerto de Aguadulce – Puerto Genovés – Garrucha

Wij kregen een offerte voor de hoes van de bijboot, maar die vonden wij te pittig en daar zien wij vanaf, over de spinaker zij wij aan het handelen.

Havenkantoor Almerimar

Na een paar dagen hevige wind zijn wij weer vertrokken, het koste ons moeite om deze gezellige plaats ‘tijdelijk’ te verlaten. Het is er erg gezellig en je zit hier tussen mensen waar de neuzen allemaal dezelfde kant op staan, zelfs de Tristan II heeft besloten hier ook te overwinteren.

De volgende stop werd Aguadulce circa 20 mijl verderop, we waren nog niet de haven van Almerimar uit en er stond een steile zee, maar na en stukje uit de kust konden wij de koers verleggen en zowaar gingen de zeilen bij en dat ging prima want wij voeren met 6 knopen naar Aguadulce.

Wij kregen daar een mooi plekkie, vlakbij het strand. Wij besloten er nog een dag aan vast te knopen omdat wij echt zin hadden om op het strand te bivakkeren en uitgebreid in de Mediterrane te gaan zwemmen,

in de ochtend was het zeer mistig die door de zon weer verdween.

In de middag  kregen wij in de haven bezoek van een vrouwtje wat groente en fruit verkocht, zij sprak Engels, Frans en Duits. Na enig geklets hebben wij het één en ander bij haar gekocht, wij kregen als toegift een handje tomaatjes en een vijg.

De afstand was 19 mijl

Op 3 oktober zijn wij vertrokken naar Puerto Genovés, met weinig of geen wind met een vreemde mist, die voor ons oploste en achter ons dicht viel. Na Cabo de Gata wordt het landschap totaal anders, van gigantische kassen en landbouw wordt het dor en droog met hoge grillige bergen. Wij zijn voor anker gegaan in Puerto Genovés waar het water zo helder is waardoor wij ons anker wat met 20 meter ankerketting verderop lag goed te zien was. De bodem met visjes en kwalletjes was zichtbaar. Omdat er zoveel kleine rode kwalletjes zaten zijn wij maar niet gaan zwemmen, want wij weten niet of deze beestjes goed of kwaadaardig zijn.

De afstand 26 mijl

 's Nachts liep de deining de baai in, hierdoor werden wij aardig door elkaar geslingerd.

De volgende ochtend zagen wij vrij nauwkeurig door de ligging van de ankerketting wat voor capriolen het schip ’s nachts had uitgehaald, dat is het voordeel van heel helder water wat je vroeger nooit zag. Zoals ook met het ankerop, een octopus had ons anker uitgezocht als bewoonbare plek! Met het ankerop halen vertrok hij maar. Wij konden merken dat het deze dag ‘Wereld dierendag’ was want, als je binnen achter de pc zat hoorde je geheid een gil: vliegende vissen! Als je dan na enig gestommel aan dek kwam was het theater voorbij. Op een gegeven moment hoorden wij grote plonsen vlak naast het schip. Wij hadden ineens een groep grote tonijnen (dit keer geen tofijnen). Ze kwamen geheel uit het water, maar voordat de camera klaar was, was de groep alweer vertrokken. Helaas geen foto’s hiervan.

De afstand 35 mijl

O ja, wij hebben de terugvlucht geboekt op 7 november vanaf Malaga naar Amsterdam.