Niet gepubliceerde foto's en blog van 2015

~


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Onderstaand de link naar ons blogverhaal in PDF van 2015:

2015 LLANO Zwerven tussen eilanden mythen en goden

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het opruimwerk in Ragusa

Nadat wij iedereen weer hebben begroet, begint het grote opruimen en schoonmaken.

Wij zijn eigenlijk gelijk begonnen met zeilen wassen, drogen en afslaan.  Wij hebben ook een begin gemaakt met het oliën van het houtwerk binnen.

Afspraak gemaakt met de zeilmaker om de sprayhood te herstellen, deze was vorig jaar zeer slecht gerepareerd en was nu ook een beetje gekrompen.

Al het touwwerk is uitgewassen en is nu weer soepel en droog.

Toen wij de kasten uitpakten en de stormlantaarns tevoorschijn kwamen, leken de kaarsen op bananen, kunnen jullie wel nagaan hoe warm het geweest is.

Dinghy heeft een grote sopbeurt gehad en zit nu weer in zijn hoes.

Afspraak gemaakt met de motormuis voor een servicebeurt voor onze motor.

Patrick (van de SY Sparkle) is bij ons in de ankerkluis gekropen heeft daar een grote plastiek pijp gemonteerd, zodat de ketting niet meer de ankermotor kan raken en deze ook niet meer zo nat wordt.

resultaat

Wij hebben onze elektrische wok (die hebben wij weer van onze Utrechtse buren Karla en Jan gekregen) aan Elly en Gerard (SY Umata) uitgeleend en deze nodigde ons gelijk uit voor een kaasfondue samen met Annemie en Patrick (SY Sprarkle) om bij hun aan boord te fonduen. Maar helaas één dag ervoor ging Gerard met zijn knie door hun bank, zodat het hele feest naar de LLANO is verschoven. 

Onze kombuis werd dus voor één avond overgenomen door Elly en Gerard en zij maakten een lekker “prakkie” klaar. Het liep al in de kleine uurtjes toen het feestje afgelopen was.

Tussendoor heeft Jessica van SY Tetamanu ons nog eens flink geknipt, na afloop lag er een behoorlijke berg haar op het steiger, want de laatste knipbeurt was in Patras.

Zondags zijn wij samen met Annemie en Patrick op de fiets gesprongen en naar Punta Secca gefietst. 

Hierbij hebben wij ons laten fotograferen voor het huis van Casa Montalbano, dat is een populaire Italiaanse misdaadserie, wat zich hier op Sicilië afspeelt.

Uiteraard is er onderweg nog een cappuccino en een biertje gedronken en wij hebben hier in Marina di Ragusa bij Stella Marina nog een snelle hap gepakt. Daarna hebben wij ons nog even snel omgekleed om in de Mediterrane te duiken en met een balletje in het water te ravotten. Het was weer goed om alle spieren weer eens in beweging te hebben.

Wij doen nog een blog als wij weer thuis zijn (de vlucht naar huis is op 28 oktober) en wij proberen van de winter nog een blog te maken met alleen niet gepubliceerde foto’s.

De laatste zeemijlen van dit jaar

Zondagmorgen 27 september ging de wekker af om 05.00 uur  en zijn wij richting Crotone gevaren. Hierbij moet de baai van Taranto worden overgestoken, dat is een pittig stuk van 70 mijl. Maar met noordelijke wind tussen de 4 en 5 Bft. vlogen wij als een meeuw over het water, snelheden van 7 knopen werden normaal, maar het was erg ruig. Om 18.25 uur hadden wij de landvasten in Crotone vast.

Afstand 73 mijl.

Wij zijn ’s maandags niet vertrokken omdat er veel wind, regen en onweer voorspelt was. Die dag stond er alleen veel wind en het onweer en regen kwam ’s nachts.

Wij ontdekten dat er een splitpen van de as van de lummel (dat is de verbinding tussen de giek en de mast) gebroken was en dat de as eruit liep, dit moest zo snel mogelijk gerepareerd worden. Na een vreemde constructie hebben wij de giek eraf kunnen nemen, de as verwijderd, de lagers schoongemaakt en toen kwam het probleem, er moest een nieuwe splitpen komen, die was even niet voorhanden. Dus alles weer opgebouwd met een schroevendraaier als tijdelijke borg. Het grote zoeken begon van winkel in en winkel uit, het formaat (dun en lang) was moeilijk verkrijgbaar. Na de derde dag kwamen wij bij een shipchandler, (van hem ‘kregen’ wij trouwens, als service, wel een splitpen maar te dik) op het idee dat er een tuiger op een ander terrein zat en die zou ons misschien kunnen helpen. Daar heen gegaan en ja hoor gelukkig de juiste maat, gelijk maar een reserve erbij gekocht, alles is nu weer zoals het hoort te zitten. Qua scheepsonderdelen is Italië een zesde wereldland.

Wij kregen in Crotone de ene na de andere onweerswaarschuwing over ons heen. Met een hevige regenbui hebben wij weer als vanouds de halve haven zonder stroom gezet. De havenmeester zei aqua en elektra is boem! 

Maar boos waren ze niet op ons, want wij kregen 2 zeebaarzen (die nog leefden) van hun, verser kan je geen vis krijgen. Ze zijn op de planche gegaan en wij hebben daar lekker van gesmikkeld.

De volgende morgen zat de hele stad zonder stroom, niet door ons hoor! Het onweer heeft ‘ergens’ een kortsluiting veroorzaakt.

Op zaterdag zijn wij ‘s morgens om 06.40 uur vertrokken met bestemming die wij zelf nog niet wisten, het zou Rocelle Ionica of Siracusa worden. Als het Rocella Ionica zou worden, moesten wij voordat het donker wordt bij de haven zijn, omdat er voor de haven een grote zandbank ligt (op de heenweg hebben wij hem al geraakt). Bestemming Siracusa zou een nacht doorvaren betekenen.

Onderweg kwamen wij nog een paar flinke regenbuien tegen, waaruit regenbogen voortkwamen.

We hebben in de middag toch besloten om door te varen naar Siracusa. Dat werd toen om de beurt een slaapje doen. Het was een heerlijke nacht met heel veel sterren, we hebben alle twee die nacht goed geslapen en toen het ‘s morgens licht werd hebben wij nog een paar mooie foto’s kunnen maken.

De Etna kwam in zicht en blies een rookwolk uit die zich wel 20 km ver strekte, zo hadden wij hem nog nooit gezien. Om 13.40 uur liepen wij Grand Harbour in Siracusa aan en zijn daar vooranker gegaan, het was op de ankerplaats niet druk en wij hadden ook geen zin om de stad in te gaan. We hebben samen die nacht heerlijk liggen knorren.

De afstand was 161 mijl.

De volgende morgen, na een lekker ontbijtje, ging het richting Portopalo. Dit is een baai die helemaal ten zuidoosten van Sicilië ligt, m.a.w. het zuidelijkste puntje van Italië op het eilandje Lampedusa na.  Het begon allemaal windstil maar rond 14.00 uur woei het al west 5, voor ons dus hoog aan de wind.

Om 17.00 uur kwamen wij de baai in en zijn vooranker gegaan. Wij zijn niet naar de wal gegaan, omdat wij de volgende morgen weer vroeg wilden vertrekken.

Afstand was 35 mijl.

Dinsdagmorgen om 05.00 uur,  op deze manier lijkt het wel een slavenbestaan, was het nog windstil toen wij ankerop gingen. Toen wij rond de kaap waren begon het nog te waaien uit het noordwesten, dat was precies de richting waar wij heen moesten, er stond een ruwe zee daarom moest het dieseltje zijn best doen. Maar later op de dag deed het zonnetje zijn uiterste best en was het laatste stukje toch nog erg prettig. 2 mijl voor de invaart, hoorden wij ineens een schreeuw naast het schip, wij schrokken ons rot de eerste reactie was wij overvaren een klein visbootje.

Tot onze grote vreugde waren het Annemie en Patrick van SY Sparkle, die wij op Mallorca hebben leren kennen, die met hun nieuwe RIB ons verwelkomden. zij hadden ons via de AIS gevolgd.

De laatste zeemijltjes.

Eenmaal in de haven, na eerst diesel te hebben getankt, zijn wij naar onze winterplaats gevaren en daar stond een kompleet ontvangstcomité ons op te wachten, dit hadden wij niet verwacht.

De afstand was 35 mijl

Na het afmeren hebben wij met zijn allen eerst een aankomstborrel in de kuip gedronken en zijn daarna begonnen met het schip ontzouten. En natuurlijk ’s avonds happy hour in de Stella Marina, waar wij weer diverse mensen, nieuwe en oude bekenden de handen hebben geschud en gekust en Gerard en Jacqueline van SY Buona Vista heeft aan ons de groeten overgebracht van SY La Dolce Vita.

De tocht van 2015 heeft voor ons een gouden randje, wij hebben het erg fijn gehad en veel dingen beleefd en gezien.

Dit jaar de laatste keer afmeren.

Voor de statistieken:

Wij zijn vertrokken op 2 mei en zijn weer terug gekomen in Marina di Ragusa op 6 oktober.

Wij zijn 157 dagen op stap geweest.

Wij hebben 39 ankerplaatsen bezocht en 31 havens.

782 motoruren en totale afstand was 1889 mijl.

Terug in Italië

Gezien vanaf het water

Dinsdag 22-09-15 hebben wij het anker gelicht en zijn wij naar het eilandje Erikoussa gevaren, dat is een waar paradijsje, waar heel kleinschalige toerisme is, alleen het haventje ligt vol met rommel, zoals meerboeitjes en alles schots en scheef vooranker of gemeerd ligt.

Nu van de andere kant

Wij zijn daarom maar buiten het haventje vooranker te gaan, om bij vertrek geen al te grote ontknopingen te krijgen. Buiten het haventje lagen wij fantastisch met een heel vissenvolk om ons heen, hiertussen zaten ook zeenaalden.

Zeenaalden

Als je broodkruimels overboord gooide, kwamen die er gelijk op af en het water is er glashelder.

De planning was om er enkele dagen te blijven liggen.

Een botje gesignaleerd

De afstand was 22 mijl

Na een dag op het eiland gebivakkeerd te hebben ken je iedereen en iedereen kent jou.

Het brood wordt om de 2 dagen vers aangevoerd en de gerookte vis is heerlijk.

Het eiland is circa 5 km² met een prachtige natuur en heeft circa 350 inwoners.

Dat belooft nog wat

Helaas moesten wij donderdagochtend dit paradijsje verlaten wegens een harde zuidoostenwind en een koppige golfslag ook uit het zuidoosten. Daar de baai van deze richting niet beschermd is, moesten wij ankerop en zijn naar het eiland Othonoi gevaren, 6 mijl verderop. Hier stond helaas een stevige deining de haven in en de enigszins beschutte plek was in beslag genomen door de ferry. Wij hebben toen besloten naar Santa Maria de Leuca (ligt aan de hak van de laars van Italië) te varen. Niet zo’n aantrekkelijke reis, het was wel halve wind maar de zee was erg koppig. Ook begon het nog eens te regenen en te onweren, het schip slingerde en stampte, zodat wij bakken water overkregen, ’s avonds om 20.00 uur zijn wij aangekomen in Leuca. De invaart van de haven was al een avontuur op zichzelf omdat de havenlichten wegvielen in de verlichting van het stadje. Eindelijk gemeerd, ergens tegen het steiger omdat niemand van de haven nog reageerde en zeiknat hebben wij eerst maar een blik van een stevige soep van een bekend merk gegeten. Zulk soort situaties maken wij gelukkig niet zoveel mee.

De afstand was 65 mijl.

Wij zijn als marmotten in slaapgevallen en werden ’s morgens gewekt door een lekker zonnetje, dan vergeet je zulk soort ellende als heel snel.

Leuca is best wel een leuk plaatsje met veel bezienswaardigheden. Er staan hier enorm veel villa’s uit de 19 de eeuw.

De vuurtoren van Santa Maria de Leuca

Eén van de meest opvallende dingen is de trap aangelegd door Mussolini, bedoeld als ceremonieel ingang naar Italië. Het bestaat uit twee trappen, met 270 treden, met een waterval ertussen. Alleen de waterval was gortdroog, vanaf begin september staat de waterkraan dicht.

Bij het VVV kantoor kwamen wij iets aparts tegen wat wij niet kunnen thuis brengen wat het is, het lijkt op groene appels maar is overdekt met bultjes, als je het opensnijdt heeft het een vrij grove structuur en er komt witte melk uit, kan ons iemand uit de droom helpen wat dit nu is.

Wat is dit voor een vrucht?

De laatste dagen in Griekenland

Op donderdag 17 september zijn wij vanuit Gaios naar Lakka gevaren. Lakka is een zeer geliefde ankerplaats in het noorden van Paxos, in begin juni hebben wij hier ook al gelegen. Het ligt hier mudvol met ankeraars. Ook SY Lunde lag er al.

De afstand was niet zo bijster groot, slechts 5,5 mijl.

Daar komt de visite!

De dag erna zijn wij richting Petriti vertrokken dat in  het zuiden van Corfu ligt. Waar wij met een warme windloze dag in de baai vooranker gegaan zijn. In de middag verscheen hier SY Lunde ook weer, zij hebben bij ons aan boord een borreltje (of wat) gedronken.

De afstand was 20 mijl.

De volgende dag zijn wij naar de jachthaven van Gouvia gevaren, om brandstof en drinkwater in te nemen. Ook hebben wij daar nog even de plaatselijke supermarkt bezocht. Gouvia marina is een enorm botenpakhuis, waar niet te tellen jachten liggen. Om havengeld te ontduiken zijn wij daar in de baai vooranker gegaan. Het weer is hier nog zo warm, dat wij eigenlijk liever vooranker gaan dan in een haven liggen, vooranker kan je namelijk lekker zwemmen en dat geeft verkoeling.

Het leuke is als je met een groep boten vooranker ligt, zie je overal ‘blote’ billen de zwemtrap op en afgaan of het nu een grote of een kleine boot is, dat maakt niet uit.

De afstand was 18 mijl.

Het begint hier ’s nachts aardig af te koelen en de vochtigheidsgraad gaat in de nacht een eind omhoog.

 

Op zondag zijn wij vanaf Gouvia naar een privé baaitje genaamd Kama gevaren. In de baai stond om de paar meter een bord dat het privé terrein was en dat je je eigen aan de regels  moest houden. Het grappige was dat er een steiger is waarvan de palen op zuurstokken leken.

Wij hebben daar een mooring opgepikt en hebben  de achterkant aan een steiger vastgemaakt. Een poosje hierna kwam de Lunde ook, maar is later weer vertrokken naar Stefanos, omdat het baaitje te klein was voor 2 schepen. ’s Avonds brak er een gigantisch onweer uit en er ging sinds lange tijd alle luiken en ramen dicht.

Even visite oppikken.

De afstand was 8,5 mijl.

’s Maandag zijn wij verkast naar een baai verderop, Stefanos.

SY Lunde gaat morgen hiervandaan vertrekken naar Italië, maar wij willen hier nog even rondhangen.

De kust van Albanië is aantrekkelijk dichtbij, maar wij zien daar toch vanaf, omdat je daar in- en uit moet klaren als een volwassen zeeschip en dat voor een paar dagen, daarom schuiven we het op naar volgend jaar.

De afstand was 0,8 mijl.

Leuke plekkies

In Lefkas lagen we naast diverse Nederlandse schepen, als je de foto ook ziet lijkt het wel stadskade Hoorn, hieronder zaten ook charterboten. Wij kregen van onze Nederlandse buren hun restanten die zij niet meer opmaakten.

De man voor de buitenboordmotor had geen tijd en de keuring voor het reddingvlot ging ook niet door, omdat het bedrijf die ze keurt wachtte op verlenging van zijn licentie, dus ook dat ging niet door. Wel hebben wij afgesproken dat wij het volgend jaar laten doen en dan een week voor aankomst een mailtje geven zodat het ingepland kan worden.

Het weer was in Lefkas onstuimig, daarom zijn wij een paar dagen extra blijven liggen, één nacht kregen wij zo’n geweldige wolkbreuk terwijl wij sliepen met alle ramen en luiken open, daardoor waren wij voor 2 ramen te laat om die te sluiten. Hert resultaat was dat diverse boeken en de EHBO-kist blank stonden, het heeft twee dagen geduurd voordat de zaak weer droog was.

Op 12 september zijn wij uit Lefkas vertrokken, maar dat ging niet zomaar, want een ‘halve zool’ die drie schepen verderop lag had zijn anker over ons anker gegooid. Maar doordat Gerrit er al aardig in getraind is om ankers uit elkaar te halen, was dat probleem snel opgelost en waren nog op tijd om de brug te halen. Alleen de veroorzaker van dit ongemak liep te blèren en schreeuwen dat wij zijn anker op de plek neer moesten leggen waar hij gewenst had, nou mooi niet, we hebben het van onze ketting afgegooid en zijn weggevaren.

Halverwege de middag zijn wij in de baai van Amvrakia vooranker gegaan bij Ormos ay Markou.

Deze baai is omringd door prachtige bossen, waar Sophia ’s avonds tussen de bomen nog wilde zwijntjes zag.

De afstand was 19 mijl.

’s Ochtends na het ontbijt zijn wij ankerop te gaan om te bunkeren bij Cleopatra Marina in Preveza. Wij wilden daar ook de was gaan doen, maar er stond een gigantische stroom dwars op het steiger, zodat wij besloten hebben om maar gewoon vooranker te gaan en de was maar uit te stellen.

De afstand 9 mijl

De volgende dag zijn wij richting Antipaxos gevaren, hier is geen haven maar leuke ankerbochten. Het water was hier glashelder je kon het anker op 10 meter diep zijn liggen.  We hebben in zo’n ankerbaaitje overnacht, om de volgende dag naar Gaios op het eiland Paxos te varen, op dit eiland zijn wij al eerder geweest.

De afstand was 30 mijl

Volgens de mythologie is hier de god Poseidon geboren. Gaios is de hoofdplaats van dit eiland en toen wij aankwamen lag de SY Lunde hier ook al (wij kennen hun vanuit Marina di Ragusa en hebben hun onderweg ook al een keer ontmoet).

Gaios is een heel leuk pittoresk plaatsje, wat verscholen ligt tussen bergen en bossen, ook hier weer dat glasheldere water. Je gooit één stukje brood in het water en je hebt ontelbare vissen. Wij komen ook steeds meer zeenaalden tegen, dat is een heel apart soort vis wat familie is van het zeepaardje. We hebben hier een wasserij gevonden en hebben de was afgegeven en na 2 uur hebben wij hem weer droog opgehaald.

Langzaam richting noorden

Donderdagmorgen 3 september hebben wij koers gezet naar Akra Petala. Het was warm en windstil, zodat het trouwe dieseltje het werk weer kon opknappen, maar toen wij nog geen mijl van het eiland afwaren begon het te waaien aan deze wind hadden wij dus ook niet zoveel. Wij zijn hier vooranker gegaan tussen vrij kale bergen, de ankerplaats is erg geliefd er lagen al diverse boten, waarvan er 5 onder Nederlandse vlag. Wij hebben die middag en nacht veel wind gehad maar geen golven.

De afstand was 30 mijl

De volgende dag zijn wij na een frisse ochtend duik weer ankerop gegaan en tussen de eilanden door naar Astakos. Tijdens deze tocht kwamen wij veel visfarms tegen, daarom was het water ook niet zo helder als wij gewent zijn in de Ionian. Wij werden op de kade opgeacht door een vriendelijke uitbater van een taveerne aan de waterkant. Die onze lijntjes aannam en verwees dat wij daar gratis drinkwater konden krijgen en ook het liggeld was gratis. Uiteraard ga je dan daar ’s avonds eten, wij hebben daar lekkere zeebaars gegeten, maar niet zo lekker als bij Simonne op de Tristan II.

De afstand was 10,5 mijl

De volgende morgen na eerst even boodschappen gehaald te hebben zijn wij richting Port Leone op Kalamos gevaren. 

Overblijfselen van de olijfperserij

Dit dorp is in 1953 na de aardbeving verlaten, het bestaat nu allen nog maar uit ruïnes en een kerkje wat nog steeds keurig onderhouden wordt, door de bevolking in een naburig dorpje. Wel een beetje bizar alle huizen zijn verlaten en ingestort en het kerkje zier er nog als nieuw uit. 

Het water is daar glashelder en een ideale anker en zwemplek.

Afstand was 16 mijl.

Op zondag zijn wij in windstil en erg warm weer van Port Leone naar Ormos Kapali op Nisos Meganissi, de bedoeling was om naar Vathy te varen, maar het lag daar mudvol met charterschepen en in de baai van Kapali was iedereen bezig om te vertrekken, wij lagen daar ook prinsheerlijk vooranker en hebben volop gezwommen. Een voordeel is als je vooranker ligt dat je lekker kan zwemmen, want in een haven is zwemmen niet zo aantrekkelijk, ook heb je vooranker meer wind door de boot en dat geeft tenminste ‘iets’ verkoeling.

Afstand was 19 mijl.

Maandagmorgen werden wij niet gewekt door de zon, maar door geitenbellen. Men heeft hier de gewoonte om geiten vrij rond te laten lopen maar wel met een bel om hun nek (zoals in Zwitserland met de Koeien). Na het ontbijt hebben wij weer een duik genomen en zijn daarna ankerop gegaan richting Palaros. Want wij hadden van de Puff gehoord dat je daar heel goed horrengaas bij de plaatselijke supermarkt kan kopen. Deze tocht was weer eens windloos. Deze haven bleek ook weer een basis van charterboten te zijn, daarom zijn wij keurig voor de haven ten anker gegaan.

De volgende ochtend naar de wal om brood en het begeerde horrengaas te kopen. Het brood hadden we snel te pakken, maar de supermarkt had geen gaas meer.  Nadat wij de boodschappen naar boord hebben gebracht, zijn wij richting Lefkas vertrokken. Daar zijn wij aan de stadskade afgemeerd.

Afstand was 12 mijl.

Wij hadden gehoord dat je in Lefkas zeer goed je reddingvlot kan laten keuren en de buitenboordmotor kan laten reviseren. Wij gaan nu kijken of wij dit in korte termijn kunnen regelen.

Zwerven en weerzien

Op woensdag 26 augustus zijn wij vertrokken richting het eiland Oxia. Dico had ons verteld dat tussen dit eiland en vaste wal een prachtige ankerbaai ligt. Wij zijn daar heen gevaren met prima zeilweer. Wij zijn aangekomen in Akra Evinos, met 6,5 mtr. diep water en 30 mtr. ketting zagen wij nog ons anker liggen. Je ligt hier in de middel of nowhere, met af en toe een boot om je heen die het meestal na een uurtje of wat gezien houden. Hier zat zelfs een boot uit Herkingen bij.

Afstand 32 mijl

Wij hebben tot vrijdag vooranker gelegen en zijn daarna ankerop gegaan om richting Eufemia te varen dat op het eiland Kefallonia ligt.

Je kan daar in de haven liggen met water en elektra, maar wij hebben er voor gekozen om vooranker in de haven te gaan (lekker zuinig). Het is een leuk plaatsje wat tussen prachtige begroeide berghellingen ligt. Het fenomeen is dat er zoet water uit de kademuur stroomt, dit is water wat van de bergen afkomt. Hier ontmoetten wij weer oude bekenden, zoals Utopia en Cosi (alleen deze waren niet aan boord).

Afstand 28 mijl

Na ’s morgens brood gehaald te hebben zijn wij weer vertrokken naar het zuiden van Kefallonia en zijn vooranker gegaan bij het strand van Kato Katelios.

Deze afstand was 25 mijl

De volgende morgen, op zondag, woei  het noordoost 5, deze wind kwam ons zeer goed uit omdat wij Elise Johan zouden ontmoeten op Zákynthos. Maar helaas ’s middags ging hij als een nachtkaars uit en moesten wij het laatste 1,5 uur nog motoren.

In Zákynthos zijn wij weer langs de stadskade afgemeerd met alle herrie en rommel om ons heen.

De afstand was 21 mijl

’s Maandags kwamen Elise en Johan aan boord met een tas vol (reserve) onderdelen en ook nog lekkere stroopwafels en pindakaas.

Nadat wij bijgepraat hebben is Gerrit de nieuwe wc-pomp gaan monteren en deze werkt nu weer als een tierelier.

’s Avonds zijn wij op een leuk terrasje gaan eten en wij hebben Elise en Johan daarna weer terug  naar de bus gebracht, met de afspraak om de volgende morgen, met z’n vieren naar Ormos Keri te varen om daar de schildpadden te bekijken.

’s Ochtends zijn wij vertrokken met weer eens geen wind. In het begin van de middag zijn wij vooranker gegaan in Keri. Wat ons gelijk opviel was dat de zwemmerslijn een heel eind zeewaarts was gelegd ten opzichte van ons bezoek in begin juli. Maar omdat er maar een paar schepen vooranker lagen was er ruim voldoende plaats.

Wij zijn met z’n viertjes, vanaf de boot,  gelijk in de plomp gedoken en hebben lekker gezwommen, de schildpadden lieten zich niet zien (zouden wij soms gestonken hebben). Toen wij ’s avonds de wal aangingen om een hapje te eten wisten wij nog een heel klein slootje waar jonge schildpadjes zitten. Dit keer zagen wij ze wel, maar het waren niet van die grote.

Nadat wij met z’n vieren aan de wal hebben gegeten, hebben wij van Elise en Johan afscheid genomen en zij hebben hiervandaan de taxi terug genomen naar hun appartement.

Afstand 16 mijl

Op woensdag 2 september zijn wij ankerop gegaan om naar de baai van Ormos Vroma te gaan. De foto’s in de pilot zien er hartstikke leuk uit, maar toen wij daar aankwamen was de hele baai vol met boeitjes voor daytrippers en ander illegaal gespuis er was absoluut geen plaats voor ons om daar fatsoenlijk te meren. Een eilandje voor de kust zag er veelbelovend uit maar daar had een heel groot jacht alle plaats ingenomen, zodat wij daar ook niet vooranker konden. Wij zijn toen doorgevaren naar Wreckbay omdat dat op elke Griekse vakantiefolder voorkomt.

Dit is een geïsoleerd strand waar een wrak op ligt, als je de reclamefoto’s ziet, zie je een keurig wit strand met het wrak erop, maar toen wij er kwamen lagen er tientallen daytrippers en diverse jachten en honderden mensen liepen als een zwerm bijen, op het strand om het wrak heen. Wij hebben niet de moeite genomen om daar vooranker te gaan en hebben onze koers verzet naar Akra Kiriakis op Kefallonia, waar wij vooranker zijn gegaan.

Afstand 38 mijl

Wij hebben onze terugvlucht geboekt op 28 oktober, nadat wij deze boeking hadden gedaan kregen wij 3 dagen na de reservering een uitnodiging voor het Gouden jubileumfeest van Chemgas op 31 oktober, dus dat komt even goed uit kunnen wij nog net even de bitterballen meeprikken.

Op ons blog omtrent Sophia’s baai, geplaatst op 3 augustus, krijgen wij diverse vragen op welke coördinaten het ligt, dat is 38°18’7 Noord en 02°108’3 Oost.

Ontmoetingen in Patras

Sinds dat wij hier in Patras liggen, lijkt het hier wel een duiventil, SY Umata kwam aanwaaien en ook Orion, Tristan II en Puff. Wij hadden elkaar al geen maanden meer gezien en nu ineens het hele zwikje bij elkaar. Hier is wat afgekletst, want iedereen heeft zijn avonturen en zijn verhaal. Avond na avond veranderen wij van boot.

’s Woensdags is de gereviseerde ankerlier, met nieuwe motor, weer op zijn plek gemonteerd.

Wij hadden het idee om de dag daarna met Simonne en Jean-Pierre (SY Tristan II)een auto te huren om daarmee de binnenlanden van de Peloponnesos te verkennen, daarom zijn wij ‘s morgens vroeg de auto gaan halen. Wij begonnen gelijk met een valse start, want wij reden een dorpje in waar de straten bijna verticaal waren. Op een gegeven moment kon het autootje niet verder, de koppeling begon hevig te stinken en de dames besloten uit te stappen, toen kon de auto net de helling trekken. Wij hadden gelijk door dat dit niet de juiste weg kon zijn. Na enig zoeken hadden wij een prima weg gevonden die door de bergen liep.

Wij zijn een paar keer gestopt om ons aan de mooie uitzichten te vergapen. Rond het middaguur bereikten wij Kalavryta. 

Dit plaatsje hadden wij ook met treintje bezocht. We besloten om daar een hapje te eten en jawel wij waren net aan de maaltijd begonnen toen Yvonne en Dico (SY Puff) er ook aan kwamen lopen, zij hebben de route met het treintje gedaan. Zij zijn bij ons aan tafel aangeschoven en wij hebben met z’n allen heerlijk gegeten.

Op de terugweg kwamen wij nog mooie vergezichten tegen en hebben daar gestopt om foto’s te nemen en natuurlijk ook een versnapering. Toen wij beneden waren hebben wij nog een route gevonden aan de andere kant van de kloof, bijna boven werd de weg wederom zo stijl dat wij maar gekeerd zijn en terug gereden hebben. Wij zijn langs de kustweg terug naar boord gereden, waar wij ’s avonds om 10.00 uur weer aankwamen. Gelukkig hadden wij voor twee bestuurders de auto gehuurd, zodat er regelmatig gewisseld werd.

Twee dagen daarna zijn wij bij Tristan II uitgenodigd voor een etentje, daar zij een prijsvraag hadden opgegeven die wij gewonnen hadden en de prijs was een etentje aan boord. 

Er werd voor ons lekkere zeebaars gebakken en vooraf hadden wij lekkere scampi’s. Het smaakte allemaal heerlijk, Tristan II bedankt!

Op het ogenblik zijn wij bezig om het schip weer klaar te maken om verder te trekken.

Daar hoort natuurlijk ook een wasbeurt bij die wij in de grote tobbe doen en dan daarin met de voeten stampen. Let op, het water mag niet al te heet zijn, voor de voetjes!